Θείε μου χρυσέ! Πούσουν διαμάντι και χρυσός, μάλαμα και χρυσάφι. Για πες μου πούναι η στράτα σου και που η περπατησιά σου; Ρόδα να ρίξω πίσω σου τριαντάφυλλα μπροστά σου. Σαν τον δικό σου θάνατο πολλοί που τον θέλουνε και τον ληξορεύονται. Σε κλαίνε εγγόνια, παιδιά και η δισεγγονούλα σου. Μια πανώρια φαμελιά. Σε κλαίνε … Συνεχίστε να διαβάζετε το ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ.